Oproep voor een zorgzame samenleving

"Laten we ons richten op kwaliteit van leven in plaats van bestrijding van ziekten en de dood." 
​
Het is ernstig hoezeer we ons afhankelijk hebben gemaakt van de medische sector. Zodanig dat we denken dat overheid en verzekeraars met geld alle zorg kunnen regelen en kopen die nodig is. Kopen bij de professional wel te verstaan, want we zijn gaan geloven dat alleen mensen die ervoor zijn opgeleid weten wat goed voor ons is. Helaas…. Dat blijkt onbetaalbaar!! Mantelzorgers moeten het gratis doen en dat blijkt ook niet de oplossing.
 
Hoe het zover is gekomen
 
Overgeleverd aan zij die het weten
We hebben de zorg voor onszelf en onze dierbaren overgeleverd aan ‘hen die er verstand van hebben’. De kunstvoeding is ons reeds van kinds af aan met de paplepel ingegoten. Daarna had je de Liga, de potjes van Nutricia. Moeders wilden het beste voor hun kind en geloofden dat de voedingsmiddelenindustrie beter wist wat goed was voor hun kind dan zijzelf. Op de consultatiebureaus kreeg je het door de gezondheidsprofessional al voorgeschreven: ”Nu mag u kind een hapje groente uit een potje.” Zelf zo’n prakje maken? Nee, in zo’n potje was het precies goed van samenstelling en dat beetje appelpuree erdoor maakte dat je kindje het zoet weg hapte.

---

Gemak dient de mens
Bij hoofdpijn neem je een paracetamol en verder kun je weer. Bij aanhoudende hoofdpijn neem je nog wat sterker spul. Als het echt niet meer kan kruip je in bed. De onrust, het voortdurende gevoel te moeten presteren, we dempen het met alcohol, chips, of voeden het met cola, coke, en shotjes zodat we het nog net iets langer volhouden. We nemen pillen, al dan niet via de dokter die soms gewoon een soort van drugsdealer is. Alles lijkt gemakkelijker dan stilstaan en bij jezelf te onderzoeken wat er nou echt aan de hand is. Iedereen om je heen raast maar door, je wilt toch geen loser zijn? Lees ook eens dit artikel in de Correspondent.
 
Totdat…
Dan komt de man met de hamer. De roofbouw op jezelf heeft nu lang genoeg geduurd. Je bent te dik geworden, je bloeddruk is te hoog, de cellen woekeren ongeremd in je lijf, je organen kunnen het niet meer aan. Ieder heeft weer een andere zwakke plek waar de roofbouw zich manifesteert. En dan gaan we naar de dokter in de veronderstelling dat die ons nu ook weer kan helpen. Er zijn weinig dokters die ons uit die droom verlossen. Ze blijven ons de illusie geven dat we door hen te redden zijn. De farmaceutische industrie heeft ze daar de middelen toe verschaft en hen overtuigt van de goede werking. Dokters studeerden tenslotte medicijnen niet waar? 
Afhankelijk geven we ons over aan de alwetendheid van de medische sector. En tegenwoordig zijn we zelf minstens zo goed geïnformeerd over de mogelijkheden als de dokter zelf. We eisen nu dat we bepaalde middelen krijgen en geholpen worden. ‘We hebben er recht op!’ En doodgaan lijkt er soms op dat je de strijd er tegen hebt verloren, of dat je niet genoeg je best hebt gedaan om toch maar die ene behandeling te krijgen, of die speciale dokter die je wel had kunnen helpen te vinden. Dokters vind je in die strijd vaak aan je zijde. Zij houden zich aan hun eed, die hen verplicht je te helpen in die strijd. Voor sommigen een fijn wetenschappelijk experiment, voor anderen een gewetensvraag of een inkomstenbron.
 
Langer leven is fijn
Dankzij het feit dat we genoeg te eten hebben en niet meer voortijdig sterven aan de gevolgen van infectieziekten en ondervoeding is de kindersterfte afgenomen en worden we gemiddeld ouder. Wat we aan kwalen oplopen kan gemakkelijker worden verholpen. Vaak pakt dat goed uit. Er zijn wel degelijk heel veel goede kanten aan de verbeterde gezondheidszorg. Velen leven nog vele gelukkige jaren dankzij een goede behandeling. We hebben hulpmiddelen die het leven een stuk gemakkelijker maken.
 
Maar ergens houdt het op
Toch lijkt het af en toe toch ook niet zo fijn te zijn om maar door te kunnen gaan met leven. Op een goed moment ontdekken we dat we dankzij al die ‘kunstmatige ingrepen’ al dan niet met veel chemisch geweld, niet meer de oude worden. Vermoeidheid, hersenen die in de war zijn, darmen die met ons aan de loop gaan. Zenuwen die afsterven, organen die steeds slechter functioneren. We raken eraan gewend ons lot in de handen van de dokters en farmaceuten te leggen. We vinden het gewoon dat er een legertje aan professionals voor ons klaarstaat om ons te helpen nog wat jaren zo goed mogelijk verder te leven. En als het niet de professionals zijn, dan moeten we een beroep doen op onze familie en vrienden. Het clubje van degenen die dat nog kunnen wordt steeds kleiner. Ze hebben zelf ook een eigen leven en je wilt hen ook niet teveel lastig vallen. Je voelt je meer en meer op jezelf aangewezen, terwijl je steeds minder kan. Hoe ver wil je eigenlijk nog doorgaan? En wie mag dat bepalen? Je blijft afhankelijk van de medische sector.

---

Hoe komen we er uit?

Onafhankelijk?
Met elkaar aan deze fuik ontkomen lijkt me fantastisch. Gewoon zo jong mogelijk beginnen met gezond leven. De leefstijl geneeskunde gaat daarbij misschien wel een handje helpen. We leren weer hoe het menselijk lichaam werkt wat goed voor ons is. We leren dat ziek zijn bij het leven hoort en ons uitnodigt om op bed te gaan liggen om eens lekker uit te zieken met een huismiddeltje en warme aandacht. Hoofdpijn is een signaal wat ons aangeeft meer aandacht te besteden aan ons lichaam, in plaats van een roep om een pijnstiller. 
We realiseren dat we ons in een ratrace bevinden en maken keuzes om daaruit te stappen omdat we beter voor onszelf willen zorgen. Minder hard werken en minder overbodige luxe en gemak. Tijd voor zingeving, tijd voor elkaar. Tijd om je te verdiepen in de rariteiten van een ander die we nu nog liever een label geven en overleveren aan een professional zodat wij er geen last van hebben? (autisme, adhd, dementie etc. etc) Kunnen we dat nog? Of zijn we te zeer gevangenen geworden van onze hypotheek, onze vakanties, onze manier van doorbrengen van de tijd als we even niet werken?
​

---

Hoe ziet uw leven er uit in 2050?

Oplossingsrichting
Wat nodig is, is een maatschappelijke verandering van focus op ons leven en de gezondheidszorg. Alles is nu gericht op het voorkomen van ziekte en gebrek (ook financieel) en vervolgens op het bestrijden ervan. De overheid en deels de zorgverzekeraars zijn hiervan de financiers en zitten dus aan het stuur. Geldstromen en de verantwoording van besteding volgens systeemafspraken zijn leidend. Dat dit vaak niet aansluit bij wat iemand echt nodig heeft om een gelukkig en zo gezond mogelijk leven te leiden is een groot maatschappelijk verlies.
Hoe anders zou het zijn als we ons zouden richten op de kwaliteit van leven. Op wat iemand nodig heeft om een zo gezond en gelukkig mogelijk leven te leiden. Dan begint het al met wat er in de supermarkt ligt en de prijs daarvan. ‘Voeding als medicijn’. Mensen leren over voeding, het menselijk lichaam en kunnen betere keuzes maken. Ze leren te vertrouwen op hun waarnemingen, kunnen hun eigen lichaam en geest beter verzorgen. Ze leren weer wat van waarde is.
Natuurlijk zijn er nog mensen nodig die mensen kunnen genezen en repareren. Maar met de technologische kennis in combinatie met onze eigen kennis en zorgzame houding kunnen we beter voor onszelf, en daarmee ook beter voor de ander, zorgen. We leren leven met de acceptatie van de dood, waardoor de strijd ertegen niet meer zo allesoverheersend is. We kunnen ons richten op het leven in plaats van alles te richten op het bestrijden van ziekten en de dood. 

Hier hebben we niet een grote verandering nodig van systemen, als wel een verandering van perspectief op de gezondheid van de samenleving en een behoefte om dat te willen leven en te ondersteunen. Dan sturen vraag en behoefte de verandering.
 
Volksraadpleging!
Een dergelijke ontwikkeling gaat langer duren dan de scope van de politieke partijen. Misschien zouden we een volksraadpleging moeten houden: ‘Hoe ziet uw leven eruit in 2050? ‘
 
Cora Postema, 28-5-2019

---

​Over de schrijver:
Geboren in 1959. Wilde op de middelbare school het wereldvoedselvraagstuk oplossen en ging diëtetiek studeren. Zag toen dat vleesconsumptie eiwitverspilling was en aan de andere kant van de wereld honger veroorzaakte en besloot zo min mogelijk vlees te eten.  Leerde 40 jaar geleden tijdens haar opleiding al dat je Diabetes type 2 moet behandelen met afvallen, beweging en gezonde voeding.
Dat deze verandering van lifestyle als behandeling van diabetes type 2 nu als ‘nieuw’ wordt gebracht (want nu wetenschappelijk bewezen) betekende voor haar een nog groter wantrouwen bij de werkwijze van de huidige medische wetenschap.
Vanaf 2009 is ze mantelzorger voor haar partner die na een infarct in de hersenstam gehandicapt raakte. Ze zijn samen gaan ‘vechten’ tegen de medische wereld die wel wist wat goed voor hen was. Ze leiden nu weer een ‘gewoon’ leven, met beademing en sondevoeding in rolstoel, maar met veel minder medische controle en medicatie, dan de artsen volgens hun protocollen graag zouden willen.
​Cora heeft zich jarenlang ingezet voor een andere kijk op mantelzorg. Tegenwoordig noemt ze zich bewust geen mantelzorger meer. Dat voelt als een bevrijding.  Na die ‘bevrijding’ hervond ze waar ze haar energie en geluk vandaan haalt; de natuur. 
Van daaruit startte ze: www.Ontdekjeeigennatuur.nl  een platform voor nieuwsgierige mensen met als doel de bewustwording van de betekenis van natuur voor gezondheid, geluk en welbevinden te versterken.