Leven is het meervoud van lef!

Daar gaat hij
De auto met zijn chauffeur rijdt voor. Hij pakt zijn blikje drinken. Daar gaat hij. Op weg naar zijn werk in het dierenasiel.  Belangrijk werk. Voor hem super belangrijk werk. Immers het is het werk waarmee hij het verschil maakt. Waardoor hij een bijdrage kan leveren en waardoor hij meedoet in de samenleving. Waardoor hij erbij hoort. 

Quarantaine
Eind februari besloten we in overleg met de huisarts dat het verstandig was om hem thuis te houden. Net als iedereen overigens, maar voor hem was het nog net even iets belangrijker. Zijn longfunctie is aangetast door zijn spierziekte. Ophoesten is bij een gewone verkoudheid al een probleem en hij stikt bijna in zijn eigen slijm als het iets erger wordt. De gedachte dat hij corona zou kunnen krijgen was genoeg om hem heel veilig in huis op te sluiten. Er volgde een gesprek met de huisarts of hij wel of niet naar het ziekenhuis of de IC zou gaan als het zover zou moeten komen. We besloten op dat moment van niet. Ik kon de gedachte dat hij daar alleen zou liggen, zonder dat iemand zou kunnen duiden wat er gebeurt, niet aan. 
Zijn dagen regen zich aaneen. Hij zag alleen ons en zijn broer en zus met enige regelmaat. We maakten hem iets later dan normaal wakker, anders was de dag zo lang. De rest van de dag vermaakte hij zichzelf met het kijken van filmpjes op de computer, gamen afgewisseld door de verplichte wandelingen met de hond die hem structuur en beweging gaven. En zo af en toe deden we een spelletje. Dagen werden weken en steeds vaker vroeg hij wanneer hij weer iets mocht doen. 

Worsteling
Het is zo logisch dat een jongen van 22 iets wil doen wat van betekenis is. Maar wat een worsteling was het voor ons als ouders. In gedachten zag ik hem ziek worden. Met alle gevolgen van dien. Elke keer zeiden we tegen hem dat we de dinsdag dat onze premier weer met een persconferentie zou komen zouden afwachten. En elke keer opnieuw bracht het hem niet terug in de samenleving. "Wanneer komt Rutte weer op tv?", was zijn vraag met regelmaat. En steeds vaker vroeg hij of ik met de huisarts wilde overleggen of hij weer naar het dierenasiel kon gaan om zijn geliefde katten te gaan verzorgen.  Eenzamer dan ooit was hij. 

Kwaliteit van leven
Afgelopen week begon het te borrelen. Ik werd als moeder onrustig. Hoe lang gaat dit nog duren? Eén of twee jaar? Moeten we hem dan zo lang binnenhouden? En wat dan als hij alsnog ziek wordt. 
Ons systeem thuis is niet gesloten. Mijn andere kinderen kunnen het virus meebrengen. Ik kan het meenemen uit de supermarkt. Vragen drongen zich op. Wat is zo de kwaliteit van zijn leven? Wat is een leven als je niet meer van waarde kan zijn? Niet meer mee kan doen? Je dagen slijt achter je PC? En hoe verhoudt zich dat tegen de risico’s om ziek te worden. 
Natuurlijk zijn wij ons er zeer van bewust dat er een reële kans is dat hij dit coronavirus niet overleeft en er op zijn minst heel ziek van kan worden. Maar het kan ook zijn dat hij net als veel jonge mensen de milde variant krijgt. Niemand die het weet. Maar wat ik in één keer wel heel zeker weet is dat thuis blijven geen optie meer is. 

Knoop doorgehakt
Voorzichtig opperde ik bij mijn echtgenoot dat we misschien moesten overwegen om hem weer te laten gaan. En gelukkig had hij daar ook al over nagedacht en was dezelfde mening toegedaan. 
In een half uur waren we eruit. Hij mag weer gaan. Ik overleg het niet met de huisarts, zoals we eigenlijk hadden afgesproken. Wij moeten zelf dat besluit nemen. Dat kan niemand anders voor ons doen. Ik deel het de huisarts mee en zij snapt onze overweging heel goed en geeft nog wat tips mee voor hem. En mijn zoon, die staat te glunderen. "Mag ik meteen appen dat ik woensdag weer kom?" vraagt hij. Ik zie zijn gezicht en weet dat we het juiste hebben gedaan. Wat er ook gebeurt, dit is goed! En verder zien we wel wat er op ons pad komt. Dat hebben we altijd gedaan. 

door: Annette Stekelenburg

---