(Bijna) dood doet leven

Enkele weken na het overlijden van mijn vader zei mijn moeder: “Ik ga een paar rijlessen nemen, ik wil weer autorijden.” Ze was toen 67 jaar en had zeker zo’n 30 jaar geen auto meer gereden, want dat deed mijn vader. Na enkele lessen had ze de smaak te pakken. Ze ruilde de auto van mijn vader in voor een automaat en daar ging ze. De wereld in. Ook andere dingen pakte ze aan. De tuin, tot dan het terrein van mijn vader, werd opgeleukt met een gezellig tuinhuisje. De in haar ogen veel te bewerkelijke vijver werd daarvoor gedempt. Ze genoot zienderogen. Niet dat hun leven voor die tijd niet goed was. Nee, ze hadden het prima samen. Maar mijn moeder had duidelijk enkele dingen opzij gezet omwille van de relatie met mijn vader. Volgens mij is dat inherent aan elke relatie. Of het nu om een levenspartner, werk, vrienden of kinderen gaat…. je voegt je naar je omgeving. Uit zelfbehoud omdat je afhankelijk van elkaar bent.

Ongekende kracht
Als de afhankelijkheid scheef groeit door ziekte, veranderde omstandigheden, persoonlijke ontwikkeling of wat dan ook, kan het gaan wringen. Dan verander je mee, je probeert de ander te veranderen, je gaat door op je tandvlees, of je geeft je over en beëindigt de relatie. Dood is een natuurlijke vorm van het beëindigen van een relatie. Met de dood in zicht kun je ook heel lang doorgaan op je tandvlees. De dood kan dan een bevrijding zijn, maar ook een groot verlies.
Voor mij was de dood van mijn vader één van meerdere ingrijpende gebeurtenissen rond mijn 40e levensjaar. Met zijn overlijden had ik vrede. Het laatste jaar voor zijn, tot een maand voor die tijd, onverwachte dood had ik mooie gesprekken met hem. Ik had het gevoel mijn vader in dat laatste jaar echt te hebben leren kennen. Na zijn dood kwam hij in mijn dromen. Hij gaf me daarin wijze raad over de moeilijke situaties waar ik mij zowel privé als op mijn werk in bevond. Dat was heel bijzonder en ik heb daar veel steun aan gehad. Ik kreeg mijn leven weer op de rit en begon als zelfstandig ondernemer (zzp-er). Vaak dacht ik daarbij aan mijn overleden vader…. hij leerde me dat ik altijd mezelf zou moeten kunnen redden.

Bijna dood als wending
Jaren later kwam Wim in mijn leven. Het was vanaf het eerste moment duidelijk… wij horen bij elkaar. We maakten verre en soms avontuurlijke reizen. Hadden allebei ons werk en al snel kochten we samen het huis waar we nu wonen. We genoten volop. Na twee jaar kwam het hersenstaminfarct van Wim als een mokerslag. Hij is in het ziekenhuis voor de hemelpoort weggesleept. Of- en hoe hij het zou overleven was een grote vraag.
Ik had op dat moment net weer een baan in loondienst maar zag daar de relevantie totaal niet meer van in. Ik kwam tot het inzicht dat het er voor mij om ging in liefde met elkaar te leven met respect voor de omgeving. Ik nam ontslag (had ook geen andere keuze) en ging schrijven over wat ik meemaakte, de worsteling met gevoelens, met het zorgsysteem, de ‘macht’ van de medische wereld. Ondertussen kwam Wim na drie maanden IC en vier maanden revalidatiecentrum weer thuis. Mét rolstoel, mét beademingsapparaat, mét een PEG voor de sondevoeding, mét verlies van zijn vertrouwde stemgeluid, mét gestoorde aansturing van zijn motoriek en nog veel meer. De grootste winst was de rust die over hem was gekomen en zijn stralende ogen.
Samen hebben we het leven opnieuw uitgevonden. Voor mij kwam alles wat ik eerder in mijn leven had gedaan bij elkaar. Ik kon gaan doen waar ik goed in ben. Het verwoorden van wat ik waarneem en wat er leeft. Ik bleek veel meer te kunnen dan ik dacht. Dingen waarbij ik eerder gemakkelijk achterover leunde omdat Wim het wel deed. Nu legt hij me uit hoe ik het zelf kan doen. Dat zelf doen kost me soms grote moeite, maar als het me lukt geeft dat ook een groot gevoel van voldoening. Al zijn er enkele dingen waar ik gewoon niet slim of sterk genoeg voor ben. Die laat ik met plezier aan een ander.

Vrijheid
De allergrootste winst zit hem in het autorijden. Wim kan niet meer rijden, dus ik ben de chauffeur. Wim houdt van auto’s en mij interesseerde dat nooit wat. Maar dat is veranderd. Na twee jaar samen een soort van opgesloten in ons huis te hebben geleefd, hervonden we weer de vrijheid die een auto kan bieden. We huurden een buscamper en het jaar daarop zaten we al ver in Italië. Ik ontdekte hoe heerlijk ik het vind om over smalle landweggetjes te toeren, smalle bergpassen te nemen en met een camper op het strand te staan.
Op één zo’n reis ging Wim onderuit. Zijn benen waren blauw, zijn ogen draaiden weg. Ik dacht dat hij dood ging. In een flits wist ik wat te doen. Ik bewoog zijn voeten waardoor het bloed in zijn benen weer begon te stromen. Zijn ogen keken me weer aan. Daarna deed ik wat zout bij zijn sondevoeding. Nu wist ik wat ik zou doen als hij echt dood zou zijn. Ik zou hem in mijn armen nemen….
Dit alles sterkt het vertrouwen in mijzelf. Ik ben niet meer bang voor de dood en het leven lacht ons toe.  
​
​Geschreven door Cora Postema  

---