Open brief aan staatssecretaris Van Ark

Open brief aan staatsecretaris Van Ark van Sociale Zaken en Werkgelegenheid.
 
Geachte mevrouw van Ark,
 
Er zijn dagen dat er nieuws langskomt dat me raakt. Soms word ik daar boos van, vaak ook verdrietig. En heel soms kan ik dan niet anders dan een brief schrijven, zoals nu.
 
U bent kortgeleden gekomen met een voorstel wat het aannemen van mensen met een arbeidsbeperking eenvoudiger en aantrekkelijker moet maken voor werkgevers.
Ik stel mij zo voor dat u samen met een groepje ambtenaren in den Haag met veel passie aan de slag bent gegaan met het vraagstuk arbeidsparticipatie. En ik snap ook wel dat als je daar in een mooie toren uitkijkend over de stad een beetje wegmijmert. En zo ontstaat er vol goede wil een plan dat de plank helemaal misslaat.
 
Misschien zei een van uw medewerkers wel: “Die werkgevers hebben natuurlijk liever iemand die gezond is.” “Ach”, zegt de ander, “dan moeten we het een beetje aantrekkelijker maken.” “Maar” zegt de derde, “de overheid zelf doet het ook niet goed. Wij hebben zelf als overheid niet eens voldoende mensen met een arbeidsbeperking in dienst.” “Precies” zegt de eerste, “en dat komt omdat de regels veel te ingewikkeld zijn voor ons. Dus we moeten het eenvoudiger maken voor werkgevers.” En toen zijn jullie vooral over werkgevers gaan nadenken in plaats van over de werknemers met een beperking. Werkgevers, die door de huidige regelgeving al behoorlijk in de watten worden gelegd.
 
En mevrouw van Ark, heeft u toen ook gevraagd: “Maar wat doet dat eigenlijk met de mensen waar het over gaat? Zet dit ze nu in hun kracht? Wat doet het met je eigenwaarde als je niet zoals al je gezonde vrienden om je heen het minimum loon krijgt. Voel je je dan nog wel gelijkwaardig?  Zou je hier betere werknemers door krijgen?”  Of kan het zijn dat u dit vergeten bent te vragen.
 
Uit ervaring in ons gezin weet ik hoe het op dit moment werkt. Drie maanden mogen werkgevers een werknemer die op de doelgroepenregisterlijst staat ‘uitproberen’. De werknemer werkt dan volledig tegen een uitkering. Zelfs de reiskosten worden door de gemeente betaald en niet door de werkgever. Na die drie maanden, als de werkgever tevreden is, moet de werkgever de persoon voor zes maanden aannemen. Dan wordt ook het arbeidsgeschiktheidspercentage bepaald. En dan krijgt de werkgever een vergoeding voor het percentage dat de werknemer is afgekeurd.  Na die zes maanden gaat dit hele circus weer van voor af aan. Dus even op een rijtje. Het kan zo maar zijn dat een werkgever, een werknemer acht maanden in dienst heeft voor zeg eens drie maandlonen. De rest wordt gecompenseerd. Dus hoe zwaar hebben de werkgevers het dan eigenlijk?
 
Ik kijk mijn huiskamer rond en zie drie jongvolwassenen zitten. Alle drie met een arbeidsbeperking. De een wat meer dan de ander.  Ze zijn alle drie erfelijk belast. Domme pech. Maar wat gaat zo’n maatregel met ze doen? Wat zeg je er eigenlijk echt mee als samenleving?
Sorry, jullie zijn niet van voldoende waarde om het minimumloon te betalen?
Sorry, maar jullie dragen nu eenmaal niet voldoende bij aan de economische ontwikkeling?
Sorry, jullie werken hoeft niet te lonen, tenminste niet zoveel als dat ons werk moet lonen?
Sorry, we hebben als jullie oud zijn al zoveel aan jullie betaald dat het heel onrechtvaardig zou zijn om ook nog een pensioen te geven.
 
Ik roep u op om aan mijn kinderen uit te leggen waarom dit voor hen beter is. Misschien kunt u vertellen hoe rechtvaardig dit systeem gaat worden en hoeveel meer kansen mijn kinderen gaan krijgen. Tot die tijd zie ik wederom een deuk in hun zelf vertrouwen. De vraag: “Mag ik er eigenlijk wel zijn?”, komt steeds vaker bovendrijven. En dat vind ik een verdrietige constatering.
Ik roep u op om nog eens goed na te gaan of er echt geen andere mogelijkheden zijn om de arbeidsparticipatie te stimuleren. Ik denk hier graag over mee.
 
Met vriendelijke groet,
Annette Stekelenburg
 
NB voor wie dit leest en ondersteunt: Teken de petitie van Wij staan op!, voor Gelijke kansen op de arbeidsmarkt!
https://petities.nl/petitions/wij-staan-op-gelijke-kansen-op-de-arbeidsmarkt?locale=nl
​
 
 

---